اولین برداشت از چهره ها از کجا می آید؟
اولین برداشت از چهره ها از کجا می آید؟
دفعه بعد که منتظر پرداخت هزینه مواد غذایی یا قهوه صبح خود هستید، به اطرافیان خود نگاهی بیندازید و از خود بپرسید: به چه کسی اعتماد کنم؟ چه کسی به نظر می رسد در دعوا پشت من باشد؟ احتمالاً متوجه خواهید شد که ایجاد برداشت از دیگران بر اساس ظاهر آنها نسبتاً آسان است. تحقیقات نشان داده است که علیرغم ضرب المثل قدیمی مبنی بر قضاوت نکردن یک کتاب از روی جلد آن، ما به طور شهودی بر اساس ظاهر چهره دیگران در مورد اعتماد یا تسلط دیگران قضاوت می کنیم. اما این اولین برداشت ها از کجا می آیند؟
ده ها، و نه صدها مطالعه در این زمینه منتشر شده است. برای نام بردن از چند مورد، مطالعات قبلی نشان داده است که افراد اگر جذاب به نظر برسند، اگر چهره نسبتاً باریکی داشته باشند، اگر دارای ویژگی‌های صورت نوزاد مانند باشند (بیبی فیس)، و اگر به نظر می‌رسند تا این حد لبخند می‌زنند (حتی وقتی آنها کاملاً خنثی هستند).
بنابراین آیا هنگام قضاوت در مورد قابل اعتماد بودن دیگران به همه این ویژگی ها تکیه می کنیم؟ گفتنش سخته بیشتر مطالعات در یک زمان فقط به یک ویژگی صورت نگاه می‌کردند، که درک اینکه آیا افراد واقعاً به آن ویژگی صورت تکیه می‌کنند یا به یکی دیگر از ویژگی‌های مرتبط دیگر دشوار است. تصور کنید سعی می کنید بفهمید چارلی چه نوع کلوچه ای را بیشتر دوست دارد. شما رنگ کلوچه هایی را که انتخاب می کند یادداشت می کنید و مشاهده می کنید که چارلی همیشه مافین های تیره را روشن می کند. ممکن است نتیجه بگیرید که چارلی مافین های رنگ روشن را دوست دارد. با این حال، شما می توانید به راحتی اشتباه کنید. چارلی ممکن است فقط انواع سبک را انتخاب کند، زیرا آنها همانهایی هستند که زغال اخته در آنها وجود دارد. بر اساس مشاهداتمان، به راحتی می‌توانیم به این نتیجه اشتباه برسیم که این یک چیز است (رنگ روشن) حتی اگر در واقع چیز دیگری باشد (زغال اخته).
رنگ مافین است یا زغال اخته؟
همین منطق برای درک اینکه افراد هنگام ایجاد اولین برداشت‌ها به کدام ویژگی‌های چهره تکیه می‌کنند، صدق می‌کند. بسیاری از ویژگی های صورت با هم هستند. افرادی که شاد به نظر می رسند نیز جذاب تر دیده می شوند، افرادی که صورت های پهن تری دارند نیز بیشتر شبیه نوزادان دیده می شوند و غیره. برای حل این مشکل، من و الکس جونز چهره‌های خنثی عاطفی را در ابعاد مختلف اندازه‌گیری کردیم و اجازه دادیم همه ویژگی‌های چهره با یکدیگر رقابت کنند تا ببینیم که هر کدام چقدر بر رتبه‌بندی ناظران از قابلیت اعتماد و تسلط تأثیر می‌گذارند.
ما تقریباً 600 تصویر چهره را از پایگاه داده چهره شیکاگو تجزیه و تحلیل کردیم. همه افراد مورد نظر آمریکایی های اهل آمریکا بودند، اما از نظر جنسیت، سن، نژاد و بسیاری از ویژگی های دیگر متفاوت بودند. از اهداف با حالت چهره خنثی در مقابل پس زمینه ای یکنواخت عکس گرفته شد. سپس تصاویر توسط بیش از 1000 ارزیاب آمریکایی در ابعاد مختلف رتبه بندی شدند: قابل اعتماد بودن، تسلط، جذابیت، کودکی و غیره. سایر مشخصات مانند نسبت عرض به ارتفاع صورت با نرم افزار کامپیوتری اندازه گیری شد. در پایان، ما مجموعه داده‌های بزرگی داشتیم که به ما امکان می‌داد تا تأثیرات قابل اعتماد و تسلط را از بسیاری از ویژگی‌های چهره (در مجموع ۲۸) پیش‌بینی کنیم – که برخی از آنها تمرکز بسیاری از مطالعات قبلی بوده‌اند (به عنوان مثال، عرض صورت به نسبت قد، جذابیت، چهره بچه) و برخی از آنها که نسبتاً کمتر مورد توجه قرار گرفته اند (مانند جنسیت، سن و نژاد).
وقتی قدرت پیش‌بینی منحصر به فرد همه ویژگی‌های صورت را مقایسه کردیم، برخی از یافته‌های مطالعات قبلی به دست نیامدند: در واقع، برخی از آن ویژگی‌های صورت به طرز شگفت‌آوری ضعیف عمل کردند. برای مثال، باریک یا پهن بودن یک چهره برای پیش‌بینی اینکه چقدر قابل اعتماد یا مسلط است، چندان آموزنده نیست. ویژگی هایی مانند جذابیت (افراد جذاب قابل اعتمادتر دیده می شوند) و جنسیت (مردان غالبتر از زنان دیده می شوند) اهمیت بیشتری داشتند. اما قوی‌ترین تأثیر بر برداشت‌ها این بود که ویژگی‌های صورت تا چه حد به حالات احساسی شباهت دارند. افرادی که ظاهراً خندان به نظر می رسند (حتی زمانی که بی طرف هستند) قابل اعتماد و افرادی که عصبانی به نظر می رسند غالب تلقی می شوند. این فرآیند «تعمیم بیش از حد احساسات» نامیده می شود.
تعمیم بیش از حد احساسات یک فرآیند دو مرحله ای است. اول، سیستم تشخیص احساسات بیش از حد حساس ما وجود دارد. ما دائماً به دنبال سیگنال های احساسی هستیم. این بسیار منطقی است زیرا عبارات احساسی، مانند لبخند یا اخم، چیزهای مهمی را در مورد یک شخص به ما می گوید. اما ما حتی احساسات را زمانی که وجود ندارند می بینیم. حتی زمانی که شخصی هیچ سیگنال احساسی ارسال نمی کند، ممکن است لبخند را تشخیص دهیم، فقط به این دلیل که گوشه های دهان او به طور طبیعی کمی به سمت بالا متمایل شده است.
سپس، تمایل ما به تعمیم بیش از حد وجود دارد. وقتی فکر می‌کنیم لبخندی را تشخیص می‌دهیم، نه تنها فکر می‌کنیم که این شخص در حال حاضر خوشحال است، بلکه به طور کلی شاد، اجتماعی و خوب است. ما واقعاً می خواهیم بدانیم که با چه نوع فردی روبرو هستیم. به همین دلیل است که حتی یک لبخند زودگذر یا ظاهری شبیه به لبخند می تواند ما را به سرعت به این نتیجه برساند که با یک فرد خوب روبرو هستیم.
بنابراین وقتی به کسی نگاه می‌کنیم و بلافاصله فکر می‌کنیم که نمی‌توان به او اعتماد کرد، احتمالاً به این دلیل نیست که واقعاً می‌توانیم شخصیت دیگران را بر اساس ظاهر چهره آنها قضاوت کنیم. ممکن است فقط سیستم تشخیص احساسات بیش از حد حساس ما باشد.
روانشناس ایرانی در انگلستان
مشاوره آنلاین: چت آنلاین در ساعات پاسخگویی | جلسه اول مشاوره رایگان می باشد
اطلاعات تماس با روانشناس “مینو ایرانی” …
کانال تلگرام روانشناس مینو ایرانی @positive_thought_net